Ҳанӯз солҳои 50-ӯми асри гузашта дар маҳаллае, ки боло зикраш намудем оилае ба сар мебурд, ки дар он Савринисо ном модари камбағал се фарзандро бе шавҳар ба воя мерасонд. Аксари мардум баъд аз ҷанги бузурги ватанӣ, ки панҷ сол давом карда буд хеле фақирона мезистанд. Зани бечора бо дӯзандагиву йӯрмазанӣ (услуби гулдузӣ ва кашидадӯзии гиреҳ андар гиреҳ) шабу рӯз меҳнат карда сӯзаниву ҷойи намоз медӯхт, то ки фарзандонаш гурусна намонанду соҳиби илм шаванд. Фарзанди калониаш Давронҷон писараки закӣ ва ба хондан хеле шавқ дошт, вале писари хурдиаш, Камолҷон бошад ба қавли худи Савринисо “ҳушаш ба кӯчаю парвои хонданро надошт”. Бисёр модарашро зиқ мекардад. Тез тез аз хона ғайб зада бо “хулиганҳои” шаҳр ошно шуда буд. Гапи модарашро тамоман гӯш намекард. Солҳо аз байн мегузаштанд.
Баъд аз хатми мактаби миёна Давронҷон азми идомаи хонданро намуда ба шаҳри Душанбе меравад ва ба Донишгоҳи ба номи В.И. Ленин ба факултети иқтисодӣ дохил мешавад. Ҳамзамон Камолҷон синфи 9-ро хатм намуда, ба як ҷавони қадбланду ба қавли хуҷандиҳо ба марди “чорқира” ва ба чашм намоён табдил ёфта, акнун тамоман насиҳатҳои модрашро қадр намекардагӣ шуда буд. Ба сухани касе эътибор намедод ва гуфтаи худро мекард. Рӯзе ба модараш гуфт, ки: - “мактабро тарк намудам ва ба Степанамаки “эксковарторчӣ” шогирд шудам”. Ба гиряву зораҳои модараш, ки ҳадди ақал мактабро хатм намуда соҳиби касб шавад, гӯш намеандохт ва хости худашро кард. Аз байн се сол гузашт. Камолҷон қариб хона намеомад. Майнӯширо ёд гирифта, қариб ҳар рӯз бадмастӣ мекард.
Сарвинисо як рӯзи тирамоҳӣ пас аз хондани намози бомдод ба гӯсфанчаҳояш нигоҳубин мекард, ки Камолҷон вориди ҳавлӣ шуду гуфт: - “Бува ман ҳарбӣ меравам”. Модар ба шунидани ин суханон бемайлон дар ҷояш нишаста монду чанд дақиқа намедонист чӣ гӯяд. Пас аз чанд лаҳза ба худ омада гуфт: “Хайр бачаҷонам. Бисёр ҷавонон хизмати ватанро ба ҷо меоранд. Дар он ҷо дар дарси ҳаёт меомӯзанд. Қадру қиммати оила ва модарро мефаҳмидагӣ мешаванд.Ту ҳам Иншоаллоҳ бо сари баланд бармегардӣ”.